* رابطه مرحوم حجازی و پسرتان امیر ارسلان خیلی صمیمانه بود، امیرارسلان این روزها چه شرایطی دارد؟

- شب اول من به او چیزی نگفتم چون همه چیز را تو خودش می‌ریزد. امیرارسلان امکان ندارد گریه کند. این روزها در خانه راه می‌رود و شعارهایی که در مراسم می‌دادند را می‌خواند و می‌گوید: واقعا بابا ناصر دیگر نمی‌آید؟" چند شب قبل هم به مادرم گفته بود: دوست ندارم الان بمیرم، دوست دارم مثل بابا ناصر اسطوره شوم بعد بمیرم. شرایط ما این روزها اصلا خوب نیست و فضای خاصی بر خانه ما حکمفرما است. امیرارسلان از این موضوع ناراحت است و می‌گوید: چقدر گریه می‌کنید؟ بس کنید. اتفاق جالبی که افتاده این است که امیر ارسلان می‌گوید دیگر نمی‌تواند مصاحبه کند چون این اواخر هر وقت با پدرم صحبت می‌کردند با امیرارسلان هم صحبت می‌کردند. پس از فوت پدرم تا 2، 3 روز من امیرارسلان را ندیدم و موضوع فوت مرحوم پدرم را همسرم را به او گفت. سعید و امیرارسلان یک سری حرفهای مردانه با هم دارند. امیرارسلان همان شب اول وقتی چهره سعید را دیده بود فهمیده بود چه اتفاقی افتاده است. او جلوی سعید هیچوقت گریه نمی‌کند اما آن شب از پدرش اجازه گرفته بود که گریه کند. همان لحظه بغض و گریه کرده بود.

* به نظر شما ناصر حجازی چرا اسطوره شد؟

- به خاطر صداقتش، این مردمی که من دیدم، اکثر آنها اهل فوتبال نبودند. بعضی از دوستان من فوتبالی نیستند اما مثل همان مردم در مراسم شرکت کردند. بابام همیشه طرف مردم بود. خیلی‌ها دوست دارند حرفهایی که پدرم می‌زد را بزنند اما شهامتش را ندارند و همیشه مصلحت را در نظر می‌گیرند اما بابام هیچوقت اینطوری نبود. البته اگر قرار است در ایران زندگی کنی، همین رفتار را باید داشته باشی و مصلحت را در نظر بگیری اما یک درصد هستند که حرف دل مردم را می‌زنند و شهامت گفتن چنین حرفهایی را دارند که همان یک درصد اسطوره می‌شوند.

* بزرگترین درسی که از پدرتان گرفتید، چه بود؟

- من مثل پدرم هستم. ایشان زیر بار حرف زور نمی‌رفت و من هم همینطور هستم. من دروغ نمی‌گویم و از دروغ گفتن نفرت دارم چون پدرم هم همینطور بود. پدرم همیشه به خودش می‌رسید و خیلی خوب زندگی می‌کرد. چنین آدمی چرا باید در سن 62 سالگی فوت کند؟ پدرم از غصه اینطوری شد. همیشه می‌گفت دوست دارم تا 70 سالگی عمر کنم اما در 62 سالگی فوت کرد.

* می‌گویند شما از امیر قلعه‌نویی دلخور هستید؟

- بله، صددرصد دلخور هستم. آن شبی که این آقا به برنامه 90 رفت خیلی‌ها با من تماس گرفتند. من آن شب برنامه 90 را کامل دیدم و خیلی حالم بد شده بود. از روزنامه‌ها تماس گرفتند که جوابش را بدهم اما گفتم بعدا صحبت می‌کنم. من می‌گویم اگر ایشان می‌خواست خاطره تعریف کند 3 روز زودتر تعریف می‌کرد تا بابام زنده باشد و جوابش را بدهد. اگر آن موقع می‌گفت بابای من هم جوابش را می‌داد. قلعه‌نویی خیلی ادای مسلمانی دارد اما اگر مسلمان است درست نیست پشت سر مرده حرف بزند. این حرکت ایشان خیلی زشت بود. این آقا دیگر اسم پدرم را به زبان نیاورد. من از ایشان خواهش می‌کنم دیگر اسم پدرم را به زبان نیاورد چون پدرم در آن دنیا هم ناراحت می‌شود که کسی مثل قلعه‌نویی اسمش را به زبان بیاورد. رضا صادقی یک آهنگ دارد که می‌گوید: "واسه شیر خسته موش هم یلی می‌شه و می‌غرد" آن شیری که در این شعر می‌گوید شیر خسته است اما پدرم دستش از دنیا کوتاه است و خوب نیست پشت سر ایشان حرف بزند. اگر ایشان دوباره اسم پدرم را بیاورد جوابش را می‌دهم. همین آقا حاضر است تمام ثروت و افتخاراتش را بدهد و یک هزارم محبوبیت پدرم را داشته باشد. ایشان حتی به مردم پدرم هم حسادت می‌کند. آدم از پرسپولیسی‌ها انتظار نداشت اما علیرضا حقیقی از مادرم اجازه گرفت و با پیراهن پدرم بازی کرد. بقیه بازیکنان پرسپولیس هم با پیراهن‌هایی که عکس پدرم بود وارد زمین شدند و خود علی دایی هم مشکی پوشید و در استادیوم حاضر شد اما این آقا حتی در خاطره‌ای که تعریف کرد هم خودش را بالا برد چون کمبود دارد و پشت سر مرده حرف می‌زند اما مردم فهم و شعور دارند و خوب قضاوت می‌کنند. به خاطر اینکه قلعه‌نویی در مراسم پدرم نبود هم از ایشان تشکر می‌کنم چون پدرم خوشحال شد که ایشان در مراسش شرکت نکرد. من فقط درد دل کردم چون مردم خودشان خوب می‌فهمند و تمام مسائل را تحلیل می‌کنند.

* حرف پایانی؟

- اول از مادرم تشکر می‌کنم که در این مدت خیلی زحمت کشید. از خاله‌ام خیلی ممنونم که کنار مادرم بود و زحمات زیادی کشید. بعد از آنها از همسرم ممنون هستم که واقعا در این مدت خیلی اذیت شد و زحمات زیادی کشید. از تمام مردم ایران صمیمانه ممنون و متشکرم که خیلی لطف داشتند و با جان و دل کنار ما و مرحوم حجازی بودند. خودم باور نمی‌کردم که اینقدر صمیمانه بیایند. فقط دوست دارم پدرم به خوابم بیاید و بگوید لحظه آخر چه حرفی می‌خواست به من بزند.

بخش ورزشی تبیان

 نظام قضایی كیفری در دوره هخامنشیان

در بررسی متون تاریخی چنین به نظر می رسد كه پادشاهان از اختیارات بی حد و حصری برخوردار بودند آنان در تعیین نوع مجازات و میزان آن هیچ محدودیتی نداشتند شاه مافوق قانون بود و محدود به صلاحیت خاصی نبوده است...

در ایران عهد هخامنشی تمام قدرت و اختیارات و از جمله قوه قضایی زیر نفوذ شاه بود و هیچ حق و منطقی در برابر او عرض وجود نمی كرد.با این حال، شاه غالبا عمل قضاوت را به یكی از دانشمندان سالخورده واگذار می كرد.پس از آن ، محكمه عالی بود كه از هفت قاضی تشكیل می شد و پایین تر از محاكمه های محلی بود كه در سراسر كشور وجود داشت.قوانین را كاهنان وضع می كردند و تا مدت زیادی كار رسیدگی به دعاوی در اختیار ایشان بود ؛ ولی در زمانهای متاخرتر مردان و زنانی جز از طبقه كاهنان به این گونه كاره رسیدگی می كردند.در دعاوی جز از طبقه كاهنان به این گونه كارها رسیدگی می كردند.

در دعاوی ، جز آنها كه اهمیت فراوان داشت ، غالبا ضمانت را می پذیرفتند و در محاكمات از راه و رسم منظم خاصی پیروی می كردند.محاكم همانطور كه برای كیفر و جرایم نقدی حكم خاصی پیروی می كردند.و در هنگام رسیدگی به گناه متهم ، كارهای نیك و خدمات اورا نیز به حساب می آوردند.برای آنكه كار محاكمات قضائی به درازا نكشد برای هرنوع مرافعه مدت معینی مقرر بود كه باید در ظرف آن مدت حكم صادر شود ؛ و نیز به طرفین دعوی پیشنهاد سازش از طریق داوری می كردند تا نزاعی كه میان ایشان است بوسیله داور ، و به طریق مسالمت آمیز ، حل شود.چون رفته رفته سوابق قضائی زیاد شد، و قوانین طول و تفصیل پیدا كرد گروه خاصی به نام سخنگویان قانون پیدا شدند كه مردم كارهای قضائی را با آنها مشورت می كردند و برای پیش بردن دعاوی خود از ایشان كمك می گرفتند.

در محاكمات ، سوگند دادن ، و واگذاشتن متهم به حكم الهی نیز مرسوم بود ، و آن چنان بود كه متهم را به كار سختی چون انداختن خویش در رودخانه یا نظیر آن وا می داشتند تا در صورتی كه بی گناه باشد از خطر برهد و گرنه جان خود را از دست بدهد....رشوه دادن و گرفتن را از جنایتهای بزرگ می شمردند و مجازات دهنده و گیرنده رشوه ، هردو ، اعداممی شدند.كمبوجیه فرمان داد تا پوست قاضی فاسدی را زنده زنده كندند و برجای نشستن قاضی در محكمه گستردند.آنگاه فرزند همان قاضی را بر مسند قضا نشانید تا پیوسته داستان پدر را به خاطر داشته باشد و از راه راست منحرف نشود.

شاهنشاهان هخانشی مایل بودند بیشتر دعاوی مردم به طریق داوری خاتمه پیدا کند. چنانکه کوروش مقرر داشت بود که اگر کسی محاکمه با دیگری داشته یا نزاعی میان دو نفر روی دهند طرفین با توافق داورانی معین کنند تا به دعوای آنان رسیدگی و پایان دهد

در دوران هخامنشیان تعدد زوج رواج داشته و حتی دادن جهیزیه مرسوم بوده است طلاق نیز به عنوان یک نهاد قانونی پذیرفته شده بود. حق مالکیت و حق فروش و احوال شخصیه نیز مطابق با آداب و رسوم هر ملت بود. بزه‌کار در روزگار هخامنشی به دو دسته سیاسی و عمومی تقسیم می‌شد که هر یک اقسام مختلفی داشت. کیفرها نیز معمولاً اعدام، حبس، ناقص کردن اعضای بدن، و تبعید بوده است

در زیر نمونه ای چند از مجازاتهای آن دورانها ذكر خواهد شد:

حق تعیین نوع مجازات و دادن این حق به دیگری: شاه هخامنشی می توانست حق انتخاب مجازات را به هر كسی كه می خواست اعطاء كند بدیهی است كه در این صورت شاه خود را صاحب مطلق مجازات می دانست در این صورت شخصی كه اختیار تعیین مجازات به وی داده می شد هر نوع مجازات شدید یا خفیف را می توانست اعمال نماید و این مجازات مشروع تلقی می شد.

حق تغییر مجازاتها: چون شاه انتخاب نوع و میزان مجازات را حق خود می دانست لذا چنانچه توسط قضاوت وی یا داورانش مجازاتی تعیین می شد كه محكوم علیه یا بستگان وی از شخص شاه درخواست تغییر یا تبدیل به نوع دیگر را می كرد شاه اگر مصلحت می دانست این اختیار را داشت كه به هر نحو بخواهد عمل نماید.

حق عفو: پادشاه حق داشت هر مجرمی را كه می خواست مورد عفو قرار دهد مجازاتها در ایران باستان اصولاً شدید بوده است و تابع ضابطه یا قاعده ی خاصی نبوده است، هر كس در منصب قضا قرار می گرفته (شاه، قضات شاهی، هر كس دیگر مأذون از شاه) و مأمور رسیدگی به دعاوی مردم بود بر اساس میل و اراده شخصی خود تصمیم می گرفت در این دوره از اصول قانون بودن جرم و مجازات كه امروزه متداول و از اصول مسلم حقوق در تمام گروههای حقوقی است خبری نبوده است در این دوره دادگستری خصوصی بطور مطلق اجراء می شده است. در دوران هخامنشی بین كیفر و جرم واقع شده هیچ شباهت و تناسبی نبوده است. قضات اختیارات نامحدود داشتند كه مجازات كاملاً شدید یا كاملاً خفیف باشد، مجازات می توانست كاملاً خفت آور باشد. این مطلب را نباید فراموش نمود كه شاه خود را حامی مردم می دانست و به شدت بر امور نظارت می كرده است. شاه در حكومت هخامنشیان خود را نماینده اهورامزدا می دانست. داریوش در بند پنجم كتیبه بیستون می گوید : «با اراده اهورامزدا من شاهم» یا در كتیبه دیگری می گوید: « اهورامزدا حامی توانای من است و آنچه را كه او به من امر می كند به دست من انجام و اجرا می شود. »

فرآوری:طاهره رشیدی

بخش تاریخ تبیان